Ons eerste buitenlands reisje sedert lang... Normandië is onze bestemming. Volop zomer en we vermijden de hitte van het Zuiden, maar riskeren nu wel een paar regenbuien. De keuze is moeilijk...
De overnachtingsplaatsen en verdere details vind je in onze Roadbook.
Maandag 2 augustus - Nog geen Normandië maar we kunnen de pracht en de gezelligheid van "Baie de la Somme" niet voorbijrijden. Vandaar toch een eerst een stoppertje in St. Valéry sur Somme. Vertrokken rond 10 uur arriveren we om halfeen op de camperplaats aan de rand van de schilderachtige baai. Na het middagmaal heuveltje op en af naar het stadje waar we traditioneel een wandeling langs de statige promenade maken. Nogal wat wandelaars profiteren van het zachte weertje. Het is droog en af en toe schijnt de zon wat een vakantiesfeertje creëert. Een eenzame zeehond trekt de aandacht. Een terrasje met uitzicht op de grazende "pré-salé" schapen hoort er bij. Stilaan begint het druppelen, een licht buitje komt eraan. Toch kunnen we nog betrekkelijk droog ons campertje bereiken. 't Was weer een leuk weerzien...
Dinsdag 3 augustus - Ferme regenbuien vannacht en ook deze morgen belooft het niet veel goeds ... Rond 10 uur rijden we door de slagboom richting het echte Normandië. We passeren het ons gekende Tréport, Dieppe om uiteindelijk in Veules-les-Roses te belanden. Een klein pittoresk badstadje met als belangrijkste bezienswaardigheid : La Veule, de kleinste stroom van Frankrijk. Slechts anderhalve kilometer lang, maar oooh zo mooi. Je kan het volgen van de bron tot de monding in de zee. Een kleurrijk schouwspel. De oevers zijn beplant met een pracht van zomerbloeiers. Aan de bron de befaamde cressonteelt. Je wandelt langs de zo typische Normandische woningen. Sommige met leem gebouwd, andere met albast gebouwd, de steen die je hier aan de voet van de falaisen aantreft. Niet voor niets zijn we aan de "Côte d'Albâtre". Hier en daar een watermolen die het plaatje afmaakt. Het snel vliedende stroompje is de habitat van de bruine forel. Af en toe merken we een kleintje. We eindigen onze wandeling aan de zeedijk waar we ons op een terrasje neervleien. En inderdaad, nog niet gemeld, maar in de loop van de namiddag is de zon er doorgebroken en kunnen we van een lekkere warmte genieten. Je kan gaan denken dat het zonnetje deugd doet... Veules-les-roses behoort tot de "Les plus beau villages de la France". Als je passeert even bezoeken. Het is zeker de moeite waard.
Woensdag 4 augustus - Ons tripje gaat verder. Volgende stop Etretat, 56 km verder. Het weertje ziet er goed uit. Af en toe een zonnetje. Hopelijk blijft het zo. Rond halftwaalf zijn we reeds ter plaatse. De camperplaats is omzeggens volzet en de campers staan hutje mutje. Gezien we hier 2 nachtjes verblijven opteren we voor het municipalletje ernaast gelegen. Hier kunnen we ons installeren op een lekker ruim plaatsje. Van het goede weer profiterend zijn we een half uur later reeds op stap naar het centrum van het sympathieke stadje. Het is er gezellig druk, allen met die vervelende mondmasker op. Alvorens de beklimming van de bekende falaise aan te vatten, eerst een brasserietje bezoeken voor een "moendje en een teusje". Een uurtje later volgen we het klimmende wandelpad naar de top van de falaise Aval, de westelijke klip. Tijdens de beklimming kun je op diverse plaatsen volop genieten van het uitzonderlijke mooie uitzicht op de stad en de tegenover liggende falaise d'Amont. Boven op de top kan je je fototoestel je gang laten gaan om de eroderende werking van zee en wind op je geheugenkaartje vast te leggen. Ook Monet stond in bewondering voor dit natuurwonder. Na de wandeling nog een terrasje en nadien naar de camper. Ook even vermelden de alomtegenwoordigheid van de figuur Arsène Lupin, de gentleman-inbreker. Zijn geestelijke vader, de schrijver Maurice Leblanc woonde hier in zijn cottage, welke eveneens kan bezocht worden. Rond halfacht konden we het niet laten om nog maar eens een wandeling naar de zeedijk te maken. De zon was immers volop doorgebroken en zorgde voor een aangenaam sfeertje. 't Was weer een goed gevulde en toffe dag vandaag.
Donderdag 5 augustus - Vandaag moet de falaise d'Amont eraan geloven. De zon schijnt volop en rond 10 uur zijn we reeds op pad. Alvorens te klimmen even een bezoekje brengen aan de wekelijkse markt. Nadien mogen de kuiten hun werk doen. De klim gaat geleidelijk aan (180 trappen) en regelmatig lassen we een korte rustpauze in. Ook vandaag is er drukte op het wandelpad. Boven op de klif houdt de kapel van de zeelieden een oogje in het zeil op het stadje daar beneden. Achter de kapel het monument ter ere van 2 piloten die in 1927 een poging waagden om met hun vliegtuigje naar New York te vliegen. Ze zijn er echter nooit aangekomen. Wat met hen gebeurt is blijft nu nog een mysterie. Hierboven is het uitzicht opnieuw zoals een prentkaartje. De moeite waard om de wandeling te doen. Na een koffietje langs een andere route terug naar beneden. Daar doen we ons tegoed aan een "galette", typisch gerecht (boekweitpannenkoek gevuld met kaas, hesp en een spiegelei). Het knorrende maagje is tevreden ! Terug naar de camper voor wat platte rust. Ondertussen is de zon verdwenen en komen dreigende wolken opzetten. We worden wat getrakteerd op wat gemiezel. We vinden het toch wat vroeg om binnen te zitten en trekken nog eens (als afscheid) naar het centrum. Wat geslenter op de dijk en de straatjes en afsluiten met een glas wijn. 's Avonds na het avondeten nog een streektaartje bij een lekker kopje thee, terwijl buiten een ferme stortbui losbarst. We hebben toch kunnen profiteren van een droog dagje...
Vrijdag 6 augustus - Vandaag tuffen we richting Calvados. We steken de Seine over via de "Pont de Normandie". Steeds weer even mooi. We nestelen ons aan de oevers van de Seine in het typisch Normandisch en druk bezocht en bebloemd stadje Honfleur. Toegegeven : het is echt een pareltje. Enorm gezellig, vooral rond "le vieux bassin", omzoomd door de vele vis restaurantjes die wat prijs betreft enorm concurreren. Van zo'n prijzen kunnen we bij ons enkel dromen. We slenteren door de verkeersvrije straatjes en pleintjes met de zo typische oude huizen. Ook een bezoekje aan de houten kerk is een must. De vele galerietjes met schilderijen en beeldhouwwerkjes trekken ook je aandacht. Zelfs Oostendenaar Roland Devolder stelt er tentoon. 's Avonds kunnen we het niet laten om ook een terrasje te doen en een dagverse vismenu te proeven. 't Is te verleidelijk... En het weertje is best meegevallen. Slechts 1 keer moeten schuilen voor een serieuze bui.
Zaterdag 7 augustus - De tocht gaat verder. Naar Ouistreham... D-day achterna. De camperplaats valt mee, vlak tegen de duinen. En we hebben veel keuze. Dus kiezen we het mooiste plaatsje uit. Echter pech met het weer. Wat dat betreft wordt het onze slechtste dag tot nu toe. Regelmatig regenbuien. Fietsen zit er niet in, dus wordt het tussen 2 regenvlagen door een wandeling. Eerst naar de haven, vandaar naar het centrum (waar niets te beleven valt) en dan naar het strand en de dijk. Daar is er sfeer en is het aangenaam vertoeven. Regen op komst, daarom vlug naar de camper. 's Avonds klaart het op, het zonnetje komt er zowaar door, dus opnieuw er op uit. Langs het houten wandelpad op het strand stappen we van het ene herdenkingsmonument naar het andere. We wandelen hier immers op "Sword beach". Hier landden op 6 juni 44 de Engelsen en de Fransen. Ter ere van hen 2 mooie monumenten die je toch niet onberoerd laten. Langs het wandelpad ook diverse infoborden. De dag is toch niet volledig verloren. We hebben er het beste van gemaakt.
Zondag 8 augustus - Het ziet er naar uit dat het beter wordt vandaag. De zon schijnt volop. Na het ontbijt fietsen afgeladen voor een tocht langs de kustdorpjes. Voldoende aandacht voor de fietsers hier. Afzonderlijke fietspaden zorgen ervoor dat het aangenaam trappen is. Langsheen het traject, om de haverklap, een herdenkingsmonument, die de verschillende divisies die de landing meemaakten, de gepaste eer brengen. Zo komen we in Juno Beach. Hier zijn de Canadezen in actie getreden. In St. Aubin parkeren we onze fietsen en wandelen de dijk af. Geen hoogbouw hier, maar villa's - al dan niet in Normandische stijl - daterend uit de jaren 1900. Ondertussen is het één uur geworden en is het tijd voor een pizza. Een gezellig oubakken eettentje in een zijstraatje. Die gaat er vlotjes in en we kunnen de terugweg aanvatten. Na wat siesten, rond vier uur terug de fiets op. Nu langs de haven richting Caen. Na een vijftal km houden we halt aan de "Pegasus bridge". De eigenlijke start van de bevrijding gebeurde hier. Voor de invasie plaatsgreep moest een groep parachutisten deze brug veroveren, opdat de Duitsers geen verse troepen zouden kunnen aanvoeren. Opdracht geslaagd. De brug is nog steeds authentiek en is een monument op zich. Recht tegenover de brug caféetje Gondrée. Moet je zeker bezoeken en iets drinken. Je wordt er overstelpt met oorlogsherinneringen. Geen tijd om door te rijden naar Caen, dus terug naar de camper waar we nog wat van het zonnetje genieten.
Maandag 9 augustus - De ganse nacht ferm geregend. Ook deze morgen nog zwaar bewolkt. We verlaten Ouistreham en rijden via de kustweg naar onze volgende halte Arromanche. Een 36 km verder. Voldoende plaats op de municipal. Mooi gelegen op een 200 meter van het centrum. Een charmant stadje dat vooral bekend is voor de kunstmatige haven die hier voor de invasie werd aangelegd. Nl. de Mulberry haven. De ruïnes van de caissons zijn nog overduidelijk te zien en zijn de publiekstrekker hier. Bij laag water kun je sommige exemplaren van nabij bezichtigen. We wachten tot het eb is om ook ons fotocameraatje te laten flitsen. Toch een indrukwekkend staaltje van bouwkunde. De foto aan het museum toont overduidelijk hoe het hier op 6 juni moet gegaan zijn. Het centrale pleintje is één bouwwerf voor de bouw van een nieuw modern museum. Moet in 23 af zijn. We slenteren langs de dijk, doen een bankje, lezen met belangstelling de infobordjes en spenderen ook aandacht aan het ponton dat gebruikt werd om tanks en ander zwaar materiaal aan land te brengen. De zon is er ondertussen doorgekomen en het voelt toch al wat meer zomers aan. Begin van beter weer ? 't Is te hopen. Vandaag ook voor het eerst het beruchte coronapasje moeten tonen bij het nuttigen van een drankje op een terras. Geen pasje = geen drankje.
Dinsdag 10 augustus - Weeral zwaar bewolkt en wat gedruppel deze morgen. Nog geen zomer. We trekken de stapschoenen aan en stijgen de falaise op naar het monument op de top. Vanzelfsprekend weer een mooi zicht over het stadje beneden en de restanten van Mulberry in halfvormige cirkel voor de dijk. Hierboven ook de cinema met een projectie op 360° van de gebeurtenissen hier op 6 juni. We schaffen ons kaartjes aan want we willen het ook wel eens zien. Je staat middenin het oorlogsgeweld. Wel indrukwekkend met af en toe ook emotionele beelden. De voorstelling duurt een twintigtal minuutjes. We beklagen het ons niet. 't Was de moeite. Ook het D-day parkje kan ons bekoren. Een oudstrijder kunstig afgebeeld waakt over de strijdende soldaten. Mooi gedaan. Terug naar beneden en na het aperitief op een overdekt terras, want het regent weer pijpenstelen, bereidt mijn vrouwtje het middagmaal in de camper. Wat platte rust nu en daarna... een flinke strandwandeling. De zon is ondertussen weer van de partij en het is aangenaam warm. Op blote voetjes, door de talrijke kwelders, wandelen we op een gezapig tredje naar het eerstvolgende kustdorpje Asnelles. Heen en terug toch een mooi aantal kilometertjes. Na het avondeten kunnen we het niet laten om nog een wandeling op dijk te maken. Een dampende koffie met zicht op zee, bij ondergaande zon, sluit ons verblijf hier in Arromanches af.
Woensdag 11 augustus - Rond 9 uur zetten we koers naar Grandcamp-Maisy. Een visserstadje gelegen aan het gekende Omaha Beach. We volgen de kustweg en in Colleville-sur-mer houden we halt voor een bezoek aan het "Normandy American Cemetery". Eerst even naar het bezoekerscentrum waar je in detail en overzichtelijk een idee krijgt van de invasie op 6 juni 1944. Gezien er slechts 45 personen (wegens corona) in het centrum mogen aanwezig zijn, wordt ons geduld een half uurtje op proef gesteld. In ieder geval was het wachten de moeite waard. Nadien naar de imposante begraafplaats. 9386 witte marmeren kruisjes, mooi gelijnd, maken meteen een immense indruk op je. Alles in een pracht onderhouden parktuin. Bij zo'n aanblik wordt je toch even stil wetende dat hier bij de verovering van dit strand zoveel jonge gasten hun leven lieten. Het laat je in ieder geval niet onberoerd. Op een panoramaterras heb je zicht op strand en zee die er nu, dank zij hen, zo rustig en vredig bijligt. Na dit bezoekje, dat toch een aantal uurtjes in beslag heeft genomen rijden we verder naar onze volgende halte. Er is nog ruimte op de camperplaats en we kiezen ons het beste plaatsje uit. Daarna afzakken naar het centrum en de haven. In een eenvoudig visrestaurantje vinden we nog een plaatsje ('t is ondertussen halftwee) om de plaatselijke lekkernij te proeven (ik een fruit de mer-Annie een salade van geitekaasjes en gerookte ham). Gezellig eten met een zicht op zee en de vele zeilbootjes. Daarna nog even naar de haven en de hoofdstraat. Ondertussen wijst de klok alweer 5 uur aan. Tijd om naar camper te stappen en wat uit te blazen. Het zonnetje heeft vandaag tenminste toch al een poging gedaan om wat te zomeren. Maar van de beloofde 25° hebben we toch niets gemerkt. Misschien morgen ? Vandaag en morgen geen foto's updaten.
Donderdag 12 augustus - Zwaar bewolkt deze morgen en af en toe gedruppel. We raken eraan gewoon. De fietsen worden klaargestoomd voor een bezoek aan "Pointe du Hoc". De fel bevochten falaise. Vanuit het centrum vertrekt een excellent fietspad langs de boorden van de zee naar de historische site. Een kleine vijf kilometer. De parkings lopen al goed vol. Het zal er druk zijn. En wat belangrijk is, de zon breekt door de wolken en het wordt zomers. Eindelijk ! Een uitgestippelde wandeling met verschillende gedetailleerde infoborden leidt je langs de immense bunkers en uitkijkposten. De kraters van de geallieerde bommen zijn nog steeds merkbaar. Op het uiterste puntje van de "pointe" heb je een idee hoe moeilijk het moet geweest zijn voor de Amerikaanse rangers om die post te veroveren. Van de 225 rangers hebben slechts 90 deze hel overleefd. Weer iets dat aan je blijft kleven. De wandeling duurt een uurtje. . Terug naar de camper, 't is nu één uur, tijd voor het middagmaal. Nadien wat uitrusten en na de koffie te voet naar het centrum voor een wandeling langs de zeedijk, een bezoekje aan de haven en de pier en daarna een lekker drankje op een leuk terrasje. Langs het authentieke hoofdstraatje, zoals overal hier weelderig bebloemd, terug naar de camper om eindelijk eens lekker buiten te luieren. Ons verblijf hier zit er op, morgen trekken we weer verder...
Vrijdag 13 augustus - Rond 9 uur zijn we weer op stap. De volgende halte is Sainte-Mère-Eglise in de Cotentin. Vooral gekend voor de parachutist John Steele die met zijn parachute bleef haperen aan de kerktoren en zich uren voor dood moest houden. Ocharme, de man hangt er nog steeds... Het volledig stadje staat in het teken van de "101°Airborne", bijgenaamd de screaming eagles, die hier massaal in de nacht van 5 op 6 juni 44 werden gedropt. Het stadje zelf is niet groot en alles is als het ware geconcentreerd rond de kerk. We lezen de vele verhaaltjes van de nog in leven zijnde oud⁻strijders. Best boeiend en ontroerend. Zo ben je best wel een uurtje zoet. Af en toe passeert een "willy", een icoon van de Amerikaanse troepen. Na een smakelijke dinertje brengen we een bezoekje aan het Airborne museum. We hebben er meer dan 2 uur over gedaan. Interessant was het en het heeft ons zeker geboeid. Nadien nog een lokaal biertje op een zonnig terras en nadien naar de camperplaats om nog wat van het zeldzame zomerweer te profiteren.
Zaterdag 14 augustus - We zetten koers naar Saint-Vaast- la-Hougue. Een 26 km verderop. We passeren Urah beach, het laatste landingsstrand. We zitten volop in het schiereiland van de Cotentin. Na een kleine stop voor de bevoorrading plaatsen we ons op de camperparking van de camping la Gallouette. Zoals gewoonlijk slaagt Annie er in weer het mooiste plekje in te palmen. We staan er mooi, met zicht op zee. De zon schijnt volop en het is zomers warm. Na de boterham trekken we op verkenning. Saint-Vaast is een bruisende kuststad, vooral gekend voor de oesterteelt, Recht er tegenover het eilandje Tatihoe. De torens van Tatihoe en La Hougue, vestingswerken van Vauban, staan op de lijst van werelderfgoed. Veel te bekijken dus. We slenteren langs de kade, waar kreeftenfuiken liggen te drogen, langs de jachthaven en door het oude stadsgedeelte. Een flinke wandeling. Want door de geopende sluizen, wegens hoog water, moet er telkens een flinke omweg gemaakt worden. Moeilijk te geloven, maar vandaag voor het eerst een echte zomerse dag gehad. Hopelijk volgen er nog... Vanavond wordt het barbeque tijd.
Zondag 15 augustus - Weeral gedaan met het zomerweertje. Bij het opstaan zwaar bewolkt en af en toe wat druilerige regen. Het is hier fijn, we staan hier excellent en besluiten de resterende dagen hier te blijven. Barfleur zullen we morgen met de fiets bezoeken. Vandaag alweer met onze regenpakjes op stap. Eerst naar het stadscentrum om ons bezoekje aan het eiland Tatihoe te boeken. Tot dinsdagmiddag 12 uur is alles volgeboekt. Nog wat geduld oefenen dus. We wandelen naar La Hougue, het schiereiland dat vastkleeft aan Saint Vaast. Lekker wandelen op de dijk tot aan het fort, in de stijl van Vauban, en gebouwd in de periode van Louis XIV. Natuurlijk hebben de Duitsers, tijdens de wereldoorlogen, hier ook hun intrek genomen. 't Is eb en we ontdekken een volledig nieuw landschap met roze granieten rotsen en hier en daar slikken en schorren. Ook hier bloeit de "zwinneblomme" (lamsoor). De wandeling loopt bijwijlen over een smalle muur, 't is oppassen geblazen. Maar we worden beloond met steeds maar wisselende vergezichten naargelang we de Vauban-ster volgen. Een aangename wandeling met een wisselend weertje. Maar we klagen niet. 's Namiddags, de zon is ondertussen doorgebroken, rond 15 uur de fiets op om 2 km verder de kustwandelweg te volgen. Een pad dat langs de boorden van de baai loopt. Af en toe kom je een pittoresk strandje tegen, maar meestal rotsen die ook weerwerk moeten bieden bij eventueel stormweer. Gezellig wandelen. Rond 18 uur terug aan de camper. We trekken nog eens naar de kade om een frisse pint te nuttigen. Zoals gisteren, druk. De zaken floreren. En steeds wordt de "sanitaire pas" gevraagd en gescand. Deze regel wordt in ieder geval strikt opgevolgd. Verder is alles eerder losjes. Afstand op de terrasjes is er niet speciaal voorzien en mondmaskers zijn aangeraden. Een toffe dag gehad.
Maandag 16 augustus - Vandaag de fiets op naar Barfleur. We volgen de fietsbordjes. Soms een mooi aangelegd fietspad, maar meestal zijn het onverharde landbouwerswegjes met vele putjes en bultjes. 't Is meer crossen dan fietsen. Maar met onze fietsen lukt het wel. Mooi is het wel en vooral meestal autovrij. Je fietst afwisselend tussen groentenvelden en pal langs de kust. 't Is weer laag water en de rotsachtige stranden zijn weer zichtbaar. Het weertje valt best mee. 't Is bewolkt/zonnig maar toch een wat fris windje. Al zijn we dat als kustbewoner wel gewend. Na 20 km bereiken we het visserstadje Barfleur. De charmante granieten huisjes vallen op. Ook het 17°eeuwse kerkje heeft zijn eigen stijl en staat pal op het uiteinde van de kaai, de westenwinden trotserend. De wandeling langs kade en de binnenstad kan ons bekoren. In Café de France, met zicht op de haven, nuttigen we een vismenuutje. Lekker ! Na de koffie terug de weg op naar Saint Vaast. Daar nog een ijsje als afsluitertje voor een fijne dag.
Dinsdag 17 augustus - Onze laatste Normandische dag. Het weer ziet er betrekkelijk goed uit. Om 12 uur stappen we in het amfibietje dat ons naar het eiland Tatihou brengt. Het is eb en we worden via de oesterbanken naar het eiland gebracht. De oesteroogst is volop bezig om de lekkernijen deze avond op tafel te kunnen brengen. Een kwartiertje later zetten we voet aan wal en kunnen we ons bezoek starten. Eerst stappen we het zogenaamde lazaret binnen, een omheinde enclave die in de loop van de jaren diverse functies heeft gehad. Vandaag vind je er allerhande tuintjes met inheemse planten. Hier bestaat geen onkruid. We vinden er gekende en minder gekende plantjes. Ook medicinale planten en kruiden. Na de tuinen stappen we het maritiem museum binnen. Eveneens de moeite waard. We duiken terug in de tijd van Lodewijk XIV en zijn conflicten met de Engelsen. Hier voor de kust werd ten andere een serieuze zeeslag gehouden. Vandaar de vele vondsten die je hier zijn verzameld. Daarna terug in de vrije natuur in richting het fort op het eind van het eiland. Je kunt het vrij betreden. Boven op de top van de toren heb je een uitstekend zicht over de omgeving. Geen wonder dat het van groot militair belang was. Ook de Duitsers hebben er hun bunkers achtergelaten. Rond halfvijf nemen we het bootje terug. t' Is vloed en nu wordt er gevaren. Om 19 uur voor de laatste maal hier nog eens lekker gegeten. 't Was weer een goed gevulde dag.
Woensdag 18 augustus - Vertrek naar huis. Eerst richting Le Crotoy waar we nog een nachtje zullen verblijven. Afstand : 350 km.
Donderdag 19 augustus - Nu richting Fresialaan. Afstand 200 km.